Begin jaren zestig ging het echtpaar Scholten onafhankelijk van elkaar werken. Ze waren ondertussen verhuisd naar het landelijke Baambrugge, waar Gerrit Rietveld – die zij kenden van de academie – een woonhuis met atelier voor hen had gebouwd. Twee zonen kwamen daar ter wereld en Desirée Scholten bleef er haar verdere leven wonen. Vooral voor Herman Scholten begonnen er vanaf eind jaren vijftig opdrachten binnen te komen, wat het echtpaar de vrijheid gaf zich artistiek te ontwikkelen en zich uitsluitend toe te leggen op het weven van wandkleden. In 1962 maakte Desirée Scholten haar eerste autonome werk, Rok van Jozef. Er volgden meer kleden in dezelfde stijl: abstracte vlakken, ingetogen maar veelzijdig van kleur, met een patchworkachtige uitstraling.
De Scholtens worden vanaf deze tijd met enige regelmaat gevraagd aan groepstentoonstellingen deel te nemen. Hun bekendheid neemt toe en ze leren zelf ook steeds meer mensen uit het veld kennen. Vooral het contact met Benno Premsela, ontwerper en invloedrijk promotor van toegepaste kunst en vormgeving, werkte stimulerend.

Vanaf 1963 zijn de spannende ontwikkelingen op het gebied van de textielkunst te volgen op de Biënnales in Lausanne. Hier namen de Scholtens voor het eerst kennis van de woeste, driedimensionale creaties van geëmancipeerde Poolse en Amerikaanse kunstenaars. Vanaf de tweede editie zouden beiden ook aan een aantal Biënnales deelnemen, waar zij getoond werden als onderdeel van de meer ingetogen ‘West-Europese’ stroming.